Afscheid...

Het is een lief mens, en bijna overdreven in haar zorgzaamheid. Ze cijfert zichzelf altijd weg, ondanks haar lichamelijke beperkingen. Haar kinderen en haar kleinkinderen, haar 'stukkies goud', alles zijn ze voor haar. Niets is te dol, alles kan.

Makkelijk heeft ze het eigenlijk nooit gehad in haar leven. Een miskraam, een stuk of wat vervelende kwalen en een paar compleet mislukte herniaoperaties. Ontelbare malen in het ziekenhuis. Altijd pijn, altijd moeizaam bewegen. Je gunt het niemand. Maar ondanks alles altijd positief en altijd maar dóórgaan. De laatste jaren sukkelt ze met COPD en suikerziekte. Maar goed: ze is dan ook al een end in de zeventig.

Het begint met vergeetachtigheid, en soms wat vreemde voorvalletjes waar iedereen eigenlijk best wel om moet lachen. Omdat het onbedoeld komisch is. Maar gaandeweg raakt het komische aspect meer en meer op de achtergrond. De mensen om haar heen gaan zich toch een beetje zorgen maken. Ze wil niet meer alleen zijn. Ze wordt achterdochtig. Elke keer als iemand haar corrigeert of wijst op haar vergeetachtigheid wordt ze boos. Agressief bijna, want volgens haar vergeet ze niets. En zijn de dingen die ze vertelt exact zo voorgevallen. Dus moeten mensen haar niet gaan vertellen dat een gebeurtenis heel anders verliep dan zij dacht, want dan wordt ze boos. Ongelooflijk boos. Maar er zijn ook nog af en toe die andere momenten. Dan is weer helder en weet ze precies waar ze mee bezig is, Dan weet ze nog exact wat er nu gebeurt en ook wat er gebeurt is. Maar die momenten worden helaas steeds schaarser...

Nu weet ze vaak niet meer waar ze is, of welk tijdstip van de dag het is. Begrippen als gisteren, vanmorgen, vanmiddag, vanavond en morgen haalt ze door elkaar. Als ze in het ziekenhuis is denkt zij dat ze gewoon thuis is. En wat drie maanden geleden gebeurde was voor haar gisteren. Wat gisteren gebeurde weet ze soms wel en soms niet meer. En wie tegen haar in gaat is 'gek', of 'achterbaks' of allebei.

Telkens weer moet haar familie proberen te beseffen dat ze er niets aan kan doen. Dat ze gevangene wordt van haar eigen werkelijkheid. En dat haar familie van die werkelijkheid steeds minder deel zal uitmaken. Tot het moment dat ze vreemden voor haar zullen zijn.
 
En nu, nu moet haar familie langzaam maar zeker gaan denken aan afscheid nemen. Waarschijnlijk niet omdat zij hen op korte termijn zal ontvallen, want dat kan zo maar nog heel wat jaren duren. Maar eigenlijk veel meer omdat zij háár zullen ontvallen... steeds vaker en steeds langer. Tot ze er - voor haar althans - definitief niet meer zullen zijn.

Hen rest dan alleen nog er altijd voor haar te zijn. Zoals zij er ooit eens altijd voor hen was. 

Comfortably Numb...

Nu ik toch mijn oude blogs aan het afstoffen ben: deze is van november 2008. Ik schreef het een half jaar nadat ik uit het duistere dal van van een burn-out gekropen was.

Pink Floyd’s ‘The Wall’ (1979) vertelt het verhaal van rockmuzikant Pink, die een denkbeeldige muur om zichzelf heen bouwt om zich af te schermen van de buitenwereld. Traumatische gebeurtenissen in zijn leven vormen de aanleiding voor het optrekken van die muur: opgroeien zonder vader (die in de oorlog sneuvelde), bepaalde leraren op school, een moeder die hem ‘klein’ wilde houden, de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog en verbroken relaties. Steeds meer heeft hij gevoelens van leegte, is agressief, wanhopig en gevoelloos. Uiteindelijk raakt hij overspannen en ziet zichzelf als een onaantastbare dictator. Hij heeft als voornaamste doel alle zwakkeren in de samenleving uit te roeien. Als in een (denkbeeldige) rechtszaak zijn schoolmeester, vrouw en moeder tegen hem getuigen, wordt hij gedwongen de muur af te breken. Roger Waters, de bassist van de band, bekende later dat de teksten grotendeels autobiografisch waren.

Vergangenheitsbewältigung

Onderstaande blog schreef ik op 16 december 2008 en was  toen op mijn - niet meer bestaande - Hyvespagina te lezen.

De 'Kristallnacht', een door de nazi's georganiseerde hetze tegen de joden in Duitsland, vond plaats in november 1938. In heel Duitsland werden joden aangevallen, er werden synagogen in brand gestoken en winkels en bedrijven van joden werden vernield. Ook joodse huizen, scholen, begraafplaatsen en ziekenhuizen moesten het ontgelden. Tijdens de Kristallnacht werden joden geslagen, bespuugd, bekogeld met stenen en 92 van hen werden er uiteindelijk vermoord. Ook in landen waar de Duitse invloed merkbaar was werden joden aangevallen en hun bezittingen vernield. Joseph Goebbels wordt gezien als het brein achter deze 'progrom'. De naam 'Kristallnacht' verwijst naar het vele glaswerk dat tijdens deze aanvallen werd vernield. Waarom? Omdat de joden verantwoordelijk werden gehouden voor alle ellende en de vernedering die de Duitsers sinds het einde van de eerste wereldoorlog hadden moeten ondergaan….